Yeniden..

Kırılmak, insanın duygusal kırılması..

Aslında bir öfke duygusu..

Hayal kırıklığına uğratmayacağına güven duyduğumuz insanların, beklediğimiz gibi davranmamalarına kırılırız, yani öfkeleniriz..

Yaptığımız işlerde başarı elde edeceğimizi ön gördüğümüzde, akışın beklediğimiz gibi seyir etmemesi ve sonuçlanmaması da azmimizi kırar…

Kırılma yani öfke duygusunu kontrol altında tutmak da, ayrı bir çabalama alanı yaratacaktır.

İçinde olduğumuz ve başımızdan geçen her olay bizde birer iz bırakır, çevremizdeki gelişmelere yeni bir mücadele alanı yaratmamıza sebep olur..

Bu sebeple sarmal bir şekilde, sürekli öfke yoğunluğumuzu arttırmaya sebep oluruz..

Burada dikkat edilmesi gereken, kırılma-öfke kaynağına yönelmek ve yüzleşmek en doğru olandır. Her olayda olduğu gibi iletişim kurmak ve sorunun kök kaynağına yönelmek, sürecin sarmal hale gelmesini kontrol altında tutmak için etkin bir girişim olacaktır.

Öfkeyi ifade etmek yerine içinize atmanız da hayatınızın akışına zarar verir.

Kırılmanın-öfkenin en kötü yanı; fazla birikirse, ortaya daha fazla psikolojik rahatsızlıklar çıkartır. Her şeyin aşırısın zararlı olması gibi, öfke yakın çevremizi bizden uzaklaştırır, başarısız hale getirir, topluluk içinde uygunsuz çıkışlar yapmamıza sebep olur ve sinirli yüz ifadesi hiç de hoş olmaz...

Öfke, bitkin, kötü bir ruh hali ve birçok durumda depresif bozukluğa da sebep olur..

Ayrıca öfkenin yerini, kin ve nefrete teslim etmemek gerek..

Kin ve nefret, daha da acımasızdır..

Kırılmamak-öfkelenmemek kaçınılmaz değil, ancak yönetmek mümkün..

Duygu kontrolünüz siz de olsun..

Sevgilerimle..

Cihan Erdoğan